[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znaczna część chłopów i prowincyj była zrewolucjoni-zowana.Nie tylko rozczarowali się do Napoleona, ale partia czerwona dawała im ponadto za-miast nazwy treść, zamiast złudnej wolności od po-datków powrotne ściąganie wypłaconegolegitymistom miliarda, uregulowanie hipoteki i zniesienie lichwy.Nawet armia zaraziła się gorączką rewolucyjną.W osobie Bona-partego armia głosowała zazwycięstwem, a on dał jej klęskę.Głosowała za małym kapralem, poza którym krył się wielkirewolucyjny dowódca, a on dał jej znowu wielkich generałów, poza którymi krył się koszarowykapral.Nie ulegało wątpliwości, że partia czerwona, tj.zjednoczona partia demokratyczna odnie-sie jeżeli nie zwycięstwo, to przynajmniej wielkie sukcesy, że Paryż, że armia, że wielka częśćprowincyj głosować będzie za nią.Ledru-Rollin, wódz Góry, został wybrany przez pięć departa-mentów; żaden wódz partii porządku ani też żaden przedstawiciel partii rzeczywiście proletariac-kiej nie odniósł takiego zwycięstwa.Ten wybór zdradza nam tajemnicę partii demokratyczno-socjalistycznej.Z jednej strony Góra, parlamentarna awangarda demokratycznego drobnomiesz-czaństwa, zmuszona była połączyć się z socjalistycznymi doktrynerami proletariatu a proleta-riat, poniósłszy straszliwą porażkę fizyczną w czerwcu, zmuszony był do szukania w zwycię-stwach intelektualnych drogi do nowego podniesienia się; ponieważ rozwój innych klas nie po-zwalał mu jeszcze zdobyć rewolucyjnej dyktatury, musiał więc się rzucić w objęcia doktrynerówswego wyzwolenia, założycieli sekt socjalistycznych.Z drugiej strony, rewolucyjne chłopstwo,armia, prowincja stanęły po stronie Góry, która w ten sposób znalazła się na czele obozu rewolu-cyjnego, a przez porozumienie z socjalistami usunęła wszelki rozłam w stronnictwie rewolucyj-nym.W drugiej połowie życia Konstytuanty Góra reprezentowała jej republikański patos, co po-zwoliło zapomnieć o grzechach Góry z czasów Rządu Tymczasowego, komisji wykonawczej idni czerwcowych.W miarę jak partia National zgodnie ze swą połowiczną naturą dawała sięgnębić rojalistycznemu rządowi, wyrastała partia Góry, usunięta na bok w czasie wszechmocy National , i nabierała znaczenia przedstawicielki rewolucji w parlamencie.W samej rzeczy,partia National mogła przeciwstawić frakcjom rojalistycznym tylko osobiste ambicyjki i ideali-styczną gadaninę.Partia Góry natomiast reprezentowała masę, wahającą się między burżuazją aproletariatem masę, której interesy materialne wymagały instytucji demokratycznych.WobecCavaignaca i Marrasta Ledru-Rollin i Góra występowali w roli prawdziwej rewolucji, a świado-mość tej ważnej roli dawała im tym większą odwagę, im bardziej objawy energii rewolucyjnejograniczały się do wycieczek parlamentarnych, składania aktów oskarżenia, grózb, podnoszeniagłosu, piorunujących przemówień i krańcowości, które nie wychodziły poza ramy frazesu.Chłopiznajdowali się mniej więcej w tym samym położeniu co drobnomieszczanie i wysuwali te samemniej więcej żądania społeczne.Wszystkie więc pośrednie warstwy społeczeństwa w tym stop-niu, w jakim objęte były przez ruch rewolucyjny, musiały w Ledru-Rollinie widzieć swego bo-hatera.Ledru-Rollin był uosobieniem demokratycznego drobnomieszczaństwa.W walce z partiąporządku musieli przede wszystkim wypłynąć na wierzch półkonserwatywni, półrewolucyjni izupełnie utopijni reformatorzy tego porządku.49 Partia National , przyjaciele konstytucji quand-m�me [za wszelką cenę], r�publicains purset simples [republikanie czystej krwi] ponieśli przy wyborach zupełną klęskę.Do Izby Prawo-dawczej weszła ich znikoma mniejszość, najbardziej znani ich wodzowie znikli ze sceny, nawetMarrast, główny redaktor i Orfeusz uczciwej republiki.Zgromadzenie Prawodawcze zebrało się 28 maja35,a 11 czerwca ponowiła się kolizja z 8 maja.Ledru-Rollin w imieniu Góry przedłożył Izbie akt oskarżenia przeciw prezydentowi i rządowi onaruszenie konstytucji, o bombardowanie Rzymu.Dnia 12 czerwca Zgromadzenie Prawodawczeodrzuciło akt oskarżenia tak samo, jak Konstytuanta odrzuciła go 11 maja.Ale tym razem podnaciskiem proletariatu Góra wyszła na ulicę, wprawdzie nie do walki ulicznej, lecz tylko do pro-cesji ulicznej.Wystarczy zaznaczyć, że na czele tego ruchu stała Góra, aby wiedzieć, że został onzwyciężony i że czerwiec 1849 r.był równie śmieszną jak nędzną karykaturą czerwca 1848 r.Imponujący odwrót 13 czerwca został zaćmiony tylko przez jeszcze bardziej imponujący raportwojenny generała Changarniera, którego partia porządku nagle zrobiła wielkim człowiekiem.Każda epoka społeczna potrzebuje swych wielkich ludzi, a jeżeli ich nie znajduje, to ich wynaj-duje, jak powiedział Helwecjusz.Dnia 20 grudnia istniała tylko jedna połowa ukonstytuowanej burżuazyjnej republiki prezy-dent, 29 maja uzupełniła ją druga połowa Zgromadzenie Prawodawcze.W czerwcu 1848 r.konstytuująca się republika burżuazyjna zapisała się w księgach metrykalnych historii bezprzy-kładną bitwą z proletariatem, w czerwcu 1849 r
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
