[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W Neapolu zamieszkał u włoskiej rodziny, która wynajęła mu pokój.Gospodarze nie wiedzieli o nim nic prócz tego, co sam oświadczył przy wprowadzeniu, że chce studiować “marginesy życia".Nie było im wiadome, że Brigg uczęszcza do zakładu kąpielowego.W piątym dniu nie wrócił na noc do mieszkania.Zaginął po nim wszelki ślad.Przed powiadomieniem policji gospodarze, chcąc ustalić wypłacalność lokatora, otwarli drugim kluczem jego pokój, by stwierdzić, że wraz z Briggiem ulotniły się też jego rzeczy.Pozostała jedynie pusta walizka.Uprzytomnili sobie wtedy, że lokator wychodził codziennie z teczką grubo naładowaną a wracał z pustą.Ponieważ rodzina ta cieszyła się nieposzlakowaną opinią i od dawna wynajmowała pokoje, zeznaniom tym przyszło dać wiarę.Brigg był łysawym atletycznym mężczyzną o twarzy z bliznami po zeszyciu zajęczej wargi.Nie pozostawił rodziny, w każdym razie nie udało się jej odnaleźć.Indagowany wydawca paryski oświadczył, że Brigg przedstawił mu propozycję napisania książki o kulisach wyborów miss piękności w Ameryce.Propozycję tę odrzucił jako nieinteresującą.Wszystkie te dane mogły być prawdą.Nie udało się ani ich potwierdzić, ani obalić.Brigg przepadł tak dokładnie, że nie znaleziono nikogo, kto widział go po opuszczeniu wynajętego pokoju.Badania na chybił trafił w środowisku prostytutek, sutenerów, narkomanów nie dały wyniku.Toteż' casus Brigga należy właściwie do wątpliwych, a jakkolwiek zabrzmi to dziwacznie, pozostaje w aktach, ponieważ Brigg cierpiał na katar sienny.Nie wzbudziły podobnych wątpliwości losy Szweda i Austriaka.Pierwszy, Leyge, długoletni członek klubu himalajskiego, zdobywca siedmiotysięczników Nepalu, przyjechał do Neapolu po rozwodzie z żoną.Mieszkał w Hotelu Rzymskim, więc w centrum, w morzu się nie kąpał, na plażę nie chodził, a jedynie opalał się w solarium, zwiedzał muzea i brał kąpiele siarczane.Dziewiętnastego maja wyjechał późnym wieczorem do Rzymu, choć utrzymywał pierwotnie, że spędzi w Neapolu całe lato.W Rzymie, zostawiwszy bagaż w aucie, udał się do Colosseum i wspiął się na wysokość najwyższej kondygnacji murów, by runąć po ich zewnętrznej stronie.Poniósł śmierć na miejscu.Orzeczenie sądowe brzmiało “samobójstwo lub nieszczęśliwy wypadek, spowodowany nagłym zamroczeniem umysłowym".Szwed, postawny blondyn, nie wyglądał na swoje lata.Pedantycznie dbał o powierzchowność i dobrą formę fizyczną.Codziennie o szóstej rano grywał w tenisa, nie pił, nie palił, jednym słowem strzegł kondycji jak oka w głowie.Do rozwodu doszło za obopólną zgodą małżonków, a jako przyczynę rozejścia się podano niezgodność charakterów.Okoliczności te ustalono za pośrednictwem szwedzkiej policji, aby wykluczyć jako przyczynę samobójstwa nagłą depresję wywołaną rozerwaniem długoletniego małżeństwa.Jednakże stwierdzono, że małżonkowie żyli od szeregu lat w faktycznej separacji, a podjęli działania sądowe, by nadać moc prawną temu stanowi rzeczy.Historia Austriaka, Schimmelreitera, przedstawiała się bardziej zawile.W Neapolu przebywał od połowy zimy, a kąpiele siarczane począł brać w kwietniu.Do końca kwietnia utrzymywał, że robią mu bardzo dobrze i dlatego przedłużył abonament na maj.Po tygodniu przestał sypiać, stał się drażliwy i opryskliwy, utrzymywał, że ktoś myszkuje w jego walizkach, że zginęły mu zapasowe okulary w złotej oprawie, a gdy znalazły się za kanapą, przypuszczał, że złodziej je tam podrzucił.O jego sposobie bycia można się było dokładnie dowiedzieć, gdyż Austriak mieszkał w małym pensjonacie i nim zaszła zmiana w jego usposobieniu, zaprzyjaźnił się z gospodynią Włoszką.Dziesiątego maja Schimmelreiter potknął się na schodach i ze stłuczonym kolanem położył się do łóżka.We dwa dni drażliwość rezydenta ustąpiła, między nim i gospodynią znów zapanowały najlepsze stosunki, że jednak i po ustąpieniu bólu w kolanie cierpiał na dolegliwości reumatyczne, wznowił wizyty w zakładzie kąpielowym.Po paru dniach postawił w nocy cały pensjonat na nogi, wzywając pomocy.Rozbił ręką lustro, bo ktoś się za nim jakoby ukrywał i uciekł przez okno.Ponieważ lustro wisiało na ścianie, było to oczywistą niemożliwością.Nie mogąc dojść do ładu z niezwykle podnieconym Schimmelreiterem, gospodyni wezwała znajomego lekarza, który stwierdził zagrażający zawał serca.Stan taki może niekiedy prowadzić do zaburzeń umysłowych.Tak przynajmniej utrzymywał lekarz.Gospodyni nalegała na przewiezienie Austriaka do szpitala, do czego też doszło.Przed opuszczeniem pensjonatu rozbił lustro w łazience i trzecie, na podeście schodów, nim wreszcie wyrwano mu laskę, którą wojował.W szpitalu zachowywał się niespokojnie, płakał, usiłował chować się pod łóżkiem, a zarazem słabł od częstych ataków duszności, był bowiem astmatykiem.Studentowi medycyny, który jako praktykant szpitalny opiekował się nim, opowiedział pod sekretem, że dwa razy otruto go w zakładzie Yittorinich, dosypując do wody kąpielowej trucizny, i że zrobił to posługacz, niechybnie agent wywiadu izraelskiego.Student miał wątpliwości, czy oświadczenie to należy wpisać do historii choroby
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
