[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sprawdzam maile, ale nowe są tylko dwa: spam odfirmy sprzedającej oprogramowanie antywirusowe, która oferuje mi teraz darmowy filtrspamu, i weselszy mail od Carmen, która pisze, że Gabba próbuje raczkować i że siostra dałajej rozkładaną kanapę, więc nie będę musiał nadwerężać pleców, śpiąc na poduszkach.Wodpowiedzi piszę szybkie, niewiele mówiące Dawaj, Gabba! .Wysyłam też pośpieszniedrugiego maila, odwołującego rezerwację taniego hotelu w Bradford powinienem dostaćzwrot pełnej sumy i trzeciego, żeby powiedzieć Maggie, że Richard wpadł do mnie doBlithewood i że wyglądał dobrze.Owo spotkanie o sile wstrząsów mogącej przesuwać płytytektoniczne wydarzyło się zaledwie pół godziny temu, ale już tak szybko zmienia się wewspomnienie, a wspomnienie to płyta CD-RW wielokrotnego zapisu, nie CD-R, gdzie razzapisane dane pozostają na zawsze.Na koniec piszę maila do Zo�, żeby jej podziękować, alenie skorzystam z zaproszenia na narciarski wypad do górskiej chaty rodziców Marca w NowyRok.Zo� wie, że nie jeżdżę na nartach i że wyrzekam się ślizgania po powierzchni wewszystkich innych sprawach życiowych więc dlaczego miałbym na stoku znosić upokorzeniaod wysportowanego, opalonego słońcem Kajmanów męża mojej byłej żony? Zamiast tegospędzę dodatkowe popołudnie z dziewczynkami.Poszło.Jest dopiero za piętnaście czwarta ipo prawdzie nie mam gdzie się podziać, chyba że w moim pokoju, w domu, który współdzielęz trzema innymi wykładowcami.Ewan Rice ma stale do swojej dyspozycji trzy domy.CrispinHershey ma jeden pokój i wspólną kuchnię.Wieczorem jest to przyjęcie wydziału anglistyki wjakiejś restauracji w Red Hook, ale makaron z atramentem z kałamarnicy i tilapią jakoś mnie.nie wiem, nie potrafię tego określić.Wtedy dostrzegam tę dziewczynę w drzwiach. Dzień dobry mówię. Mogę w czymś pomóc? Dzień dobry.Tak. Ma dość androgyniczny wygląd.Jest okutana w błyszczącą czarnąkurtkę do kolan, a na jej ramionach nadal leży kilka niestopniałych płatków śniegu.Głowę maogoloną, powieki azjatyckie, a twarz nieco opuchniętą, w kolorze różowej słodkiej pianki.Czy spojrzenie może być jednocześnie przenikliwe i puste? Na średniowiecznej ikonie, tak,ale ona też takie ma.Stoi bez ruchu. Niech pani wejdzie zapraszam. Proszę usiąść. Usiądę. Podchodzi krokiem, który nie ufa podłogowym deskom, i siada, jakby zkrzesłami też miała złe doświadczenia. Soleil Moore.Przedstawia się tak, jakby jej nazwisko miało mi coś mówić.I może coś mi mówi. Poznaliśmy się już kiedyś? To nasze trzecie spotkanie, panie Hershey. Aha.Proszę mi przypomnieć.Na jakim wydziale pani studiuje? Nie lubię wydziałów.Jestem poetką i widzę przyszłość. Ale.jest pani studentką Blithewood, tak? Wystąpiłam o stypendium, kiedy dowiedziałam się, że będzie pan tutaj wykładał, aleprofesor Wilderhoff określił moją twórczość jako pełną urojeń, w niepochlebnym znaczeniutego słowa . Rzeczywiście szczera ocena.Niestety, obawiam się, że mój dyżur mogę poświęcaćjedynie studentom Blithewood. Poznaliśmy się w Hay-on-Wye, panie Hershey, w dwa tysiące piętnastym roku. Przykro mi, ale w Hay-on-Wye spotykałem się z wieloma ludzmi. Podarowałam panu mój pierwszy zbiór, Drapieżnicy duszy.Gdzieś coś mi dzwoni, chociaż słabo, jakby pod wodą i w złej tonacji..i przyszłam też na pana spotkanie z czytelnikami na Targach Książki w Szanghaju.Nie sądziłem, że ta godzina może okazać się jeszcze gorszym tripem, ale być może byłem wbłędzie. Miss Moore, ja. Miss S.Moore podkreśla, jakby kryła się w tym jakaś błyskotliwa puenta. Drugąksiążkę zostawiłam panu w wyszywanej torbie, którą zawiesiłam na klamce.Pokój dwatysiące dziewięćset dwadzieścia dziewięć w Shanghai Mandarin.Ma tytuł Twoja ostatniaszansa i odsłania całą prawdę. Prawdę wyczuwam tu pewną słabość o czym? O tajemnej wojnie.O tajemnej wojnie, która toczy się wokół nas, a nawet wewnątrz nas.Widziałam, że wyjął pan Twoją ostatnią szansę z torby
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
