[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nim zagłębił się w kodeksie, Eugeniusz siedział kilka chwil w zadumie.Ujrzał wwicehrabinie de Beaus�ant jedną z władczyń mody, osobę, której dom słynął jako ozdobaSaint-Germain.Należała ona zresztą, przez swoje nazwisko i majątek, do szczytówarystokracji.Dzięki ciotce de Marcillac biedny student spotkał się z dobrym przyjęciem, nieoceniając całej rozciągłości tego faworu.Być dopuszczonym do tych złoconych salonówrównało się dekretowi karmazynowego szlachectwa.Pokazując się w tym towarzystwie,16reduty publiczne bale maskowe (franc.).17 najwyłączniejszym ze wszystkich, zdobył prawo bywania wszędzie.Olśniony świetnymzebraniem, ledwie zamieniwszy kilka słów z wicehrabiną, Eugeniusz zadowolił się tym, że wciżbie bogiń Paryża tłoczących się na tym raucie wyróżnił jedną, o typie stanowiącymzazwyczaj pierwszy ideał młodego chłopca.Hrabina Anastazja de Restaud, słuszna i zręczna, uchodziła za jedną z najlepiejzbudowanych kobiet w Paryżu.Wyobrazcie sobie wielkie czarne oczy, wspaniałą rękę,szlachetnie zarysowaną nogę, ogień w każdym ruchu, kobietę, którą margrabia deRonquerolles nazywał koniem pełnej krwi.Ta nerwowa organizacja nie odejmowała jejżadnego z uroków: kształty miała pełne i okrągłe, nie grzeszące równocześnie zbytniąobfitością. Koń pełnej krwi, rasowa kobieta , te wyrażenia zaczynały zastępować aniołyniebios , osjaniczne przenośnie17, całą dawną mitologię miłosną, odtrąconą przez dandyzmwspółczesny.Dla Rastignaca pani de Restaud była kresem pragnień.Zapewnił sobie dwietury na liście tancerzy na wachlarzu i zdołał nawiązać rozmowę w czasie pierwszegokontredansa. Gdzie można panią widzieć? spytał nagle z ową siłą namiętności, która się tak podobakobietom. Ależ wszędzie odparła w Lasku, w teatrze, u mnie.Już awanturniczy młodzieniec przylgnął do rozkosznej hrabiny o tyle, o ile młodyczłowiek może przylgnąć do kobiety w ciągu walca i kontredansa.Mieniąc się kuzynem panide Beaus�ant, uzyskał zaproszenie od tej kobiety, którą wziął za wielką damę, i zdobył wstępdo jej domu.Z ostatniego uśmiechu, który mu rzuciła, Rastignac powziął najlepsze nadzieje.Miał to szczęście, że spotkał człowieka, który nie wyśmiał jego naiwności: naiwność bowiembyła śmiertelną wadą w oczach znamienitych lwów epoki, jak Maulincourt, Ronquerolles,Maksym de Trailles, de Marsay, Ajuda-Pinto, obaj Vandenesse, całej tej gromadki, którakrólowała w chwale swych próżnostek kręcąc się w tłumie najwytworniejszych kobiet, a byłyto: lady Brandon, księżna de Langeais, hrabina de Kergarou�t, pani de S�rizy, księżna deCarigliano, hrabina Ferraud, pani de Lanty, margrabina d'Espard, diuszessy de Maufrigneuse ide Grandlieu.Szczęściem tedy naiwny student trafił na margrabiego de Montriveau, rycerzaksiężnej de Langeais, generała prostego jak dziecko, który pouczył go, iż hrabina de Restaudmieszka przy ulicy du Helder.Być młodym, czuć żądzę świata, łaknąć kobiety i widziećotwierające się bramy dwóch domów! Oprzeć stopę w Saint-Germain u wicehrabiny deBeaus�ant, kolano na Chausse d'Antin u hrabiny de Restaud! Zanurzyć wzrok w amfiladzieparyskich salonów i czuć się dość ładnym chłopcem, aby tam znalezć pomoc i oparcie wsercu kobiety! Mieć dość ambicji, aby zuchwałą stopą wejść na rozpięty sznur, po którymtrzeba kroczyć z zimną krwią linoskoczka, pewnego, że nie spadnie, i znalezć w uroczejkobiecie najpewniejszy balans równowagi! Z takimi myślami i wobec kobiety, której cudnekształty jawiły się w mdłym blasku kominka, któż nie byłby, jak Eugeniusz, zgłębiałnamiętną medytacją przyszłości, któż nie stroiłby jej w tryumfy? Rozkołysana jego myślkosztowała tak żywo przyszłych słodyczy, iż zdawało mu się, że pani de Restaud jest tuż przynim, kiedy głośne westchnienie zakłóciło ciszę nocną i rozległo się w sercu młodegoczłowieka niby rzężenie konającego
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
