[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszyscy są tacy& rozsądni, gdy chodzio uniknięcie bitwy. Uważasz, że to brak odwagi?W odpowiedzi D Alegre sznuruje usta, jakby musiał powstrzymać się od przytaknięcia. Ja sądzę, że raczej znają życie i wiedzą, kiedy władca nie jest wart, by za niegowalczyć. Albo że następny będzie lepszy mówi Francuz, pamiętając, jak jego król polubił tegopewnego siebie młodego wojownika. Tak czy inaczej, co dobre dla ludu, nie zawsze jest dobredla armii.O namiętności Cesarego do jego nowego zawodu naj�lepiej świadczy fakt, że nie obrażago protekcjonalna postawa d Alegre a.Wie, że ten stary weteran francuskich wojen włoskichczuje się pokrzywdzony, będąc zmuszonym do dzielenia pola z niedoświadczonymdwudziestoczterolatkiem.Stara się ze wszystkich sił okazywać mu respekt, wciągając gow rozmowy o wojnie i chciwie spijając z jego ust opowieści o bombardowaniach i bitwach, którepotem, gdy inni śpią, odtwarza w myślach scena po scenie.Nauczył się bardzo dużo.Niektórychrzeczy jednak nie trzeba się uczyć.Nastrój armii jest raczej oczywisty.Cesare chciałby ujrzećwalkę tak samo jak wszyscy może nawet bardziej, gdyż wie, że ma coś do udowodnienia majednak również po ojcu nos do polityki, a gdy do zdobycia jest tyle miast w tak krótkim czasie,działanie ukradkiem jest strategią równie mądrą jak chwalebny wyczyn.Ostatnie dni przyniosłypogłoskę, że pokonany Ludovico Sforza zamyśla powrócić do Italii.Jeśli znajdzie wojsko, którego wesprze, król odwoła swoją armię i wielki plan Borgiów będzie musiał poczekać.Imola nie kosztuje Cesarego wiele czasu.Dzięki informacjom cieśli północny murtwierdzy zostaje przerwany w ciągu jednego dnia, a kasztelan, da Naldo, nie otrzymawszyposiłków, o które prosił, poddaje się i przyjmuje propozycję służby u Borgiów.Jeśli odkryje, żejego dzieci pomordowano, będzie miał przynajmniej jak się mścić: rodzina to jedna z tychrzeczy, za które zawsze warto zabijać.Uzyskawszy od miasta i jego najważniejszych rodów obietnicę posłuszeństwa papieżowii rządom Borgiów, armia rusza na Forl�.Zbliża się Boże Narodzenie, a Virago czeka na nich,okopana w wielkiej fortecy Ravaldino w obrębie miejskich murów.Szlachetni obywatele miasta,przekonani, że są bezpieczni i nie staną już nigdy w obliczu jej gniewu, oferują kapitulację.%7łołnierze, wiedzeni nadzieją na ciepłe łóżko, maszerują razno i wysuwają się przed artylerię.Tryumfalne wejście psuje piekielna pogoda rzęsisty deszcz zmienia nawierzchnię ulicw rzadkie błocko, a żołnierzy ściga niemiarowy ogień artyleryjski z murów twierdzy.Podczas kwaterowania oddziałów daje się jeszcze utrzymać dyscyplinę, ale kiedy przybywa artyleria,atmosfera jest kiepska.Jak zwykle ton nadają oddziały szwajcarskie i gaskońskie, odmawiającpłacenia za coś, co mogą wziąć sobie za darmo.Są w drodze od sześciu miesięcy, a poza tym sąświęta.Po pierwszym okrzyku wzywającym do plądrowania rozlewa się fala przemocy, którejd Alegre nie stara się powstrzymać z dostateczną determinacją. Za kogo oni się mają, do stu diabłów! Cesare wyładowuje swoją wściekłość naMichelotcie. Osobiście obiecałem starszym miasta, że to się nie zdarzy! Co mówi d Alegre? A jak sądzisz? To wielce niefortiunn� Cesare wywija wargi w naśladownictwie. Ale tak żołdak� zachowują się na wojnie .Powiadam ci: gdybyśmy tak bardzo ich niepotrzebowali, sam bym ich złupił.Wyobraz sobie, jaką ona ma satysfakcję, patrząc, jak jejpoddani są wyrzynani, bo ją opuścili. E, jeśli jest tak cwana, jak mówią, bardziej będą ją interesować rozmiary armat pod jejmurami. Michelotto szczerzy się w swój niepowtarzalnie paskudny sposób. Wiesz, co gadająo niej żołnierze? %7łe ma zębatą pizdę, więc możesz z nią sobie poużywać tylko z żelaznymkutasem i kamiennymi jajami.To jedna z wielu krążących obscenicznych obelg; niektóre są zapisywane i za pomocąprocy posyłane za mury.Czy pani zamku czyta je, czy nie trudno powiedzieć.Rządzi sięwłasnymi prawami.Jej byli poddani mówią o pałacu wybudowanym wokół donżonu,o sklepionych sufitach i posadzkach wyłożonych płytkami, z letnią loggią ozdobioną freskamiprzedstawiającymi winorośl, w otoczeniu drzew owocowych i ogrodu z ziołami, dostarczającegoskładników do jej drogocennych kosmetyków i maści.Co dzień o zmierzchu defiluje przedświatem: przechadza się po blankach między basztami, a zachodzące słońce kładzie się pałającąaureolą na jej rozpuszczonych włosach, rozświetla jej zbroję i rozbłyskuje na klindze nagiegomiecza.Puszkarze rozstawiający bombardy pod murami przyglądają się jej wędrówce z rodzajemtrwogi.Francuscy dowódcy, wychowani na opowieściach o rycerskich bojach, są nie lepsi.Ci,którzy mieli nadzieję zoczyć coś pod suknią, doznają rozczarowania
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
