[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.00-16.30 King na lotnisku17.00-18.00 MontażTo już wyglądało lepiej.W myślach po raz kolejny dokonała oceny poszczególnych materiałów.Gdyby ów przedstawiciel FAA miał coś ciekawego do powiedzenia - bo Jennifer do tej pory nawet go nie widziała, rozmawiała jedynie przez telefon - wówczas Marty mógłby mu poświęcić więcej czasu.W takim razie zrezygnowaliby najwyżej z wywiadu z Rogersem, który i tak źle się prezentował przed kamerą, natomiast skoncentrowali się na komentarzach Marty'ego filmowanych na tle hangarów Nortona.Z Singleton powinno pójść gładko, najwyżej trzeba będzie pohamowywać Reardona, by nie zachowywał się wobec niej zbyt napastliwie.Może nawet warto by spisać dokładniejszy scenariusz tej rozmowy.Po powrocie do Los Angeles wystarczyło tylko sfilmować wywiad z Kingiem i Marty mógł odlecieć o osiemnastej.Ona zaś, mając już cały materiał, zrobiłaby montaż w furgonetce i w ciągu nocy wróciła do Nowego Jorku z gotowym reportażem.W ten sposób już w sobotę rano zaprezentowałaby film Dicko-wi i wysłuchała jego uwag, mając jeszcze czas na wniesienie do południa ostatnich poprawek.Tak, ten układ spotkań był o wiele lepszy.Zanotowała sobie, że musi zadzwonić rano do zakładów Nortona i przesunąć spotkanie z Singleton o dwie godziny.Wreszcie sięgnęła po stos publikacji informacyjnych, jakie przysłano jej do hotelu z zakładów.Jennifer nawet nie miała zamiaru do nich zaglądać.Nie zrobiłaby tego i teraz, gdyby nie to, że nie chciało jej się jeszcze spać.Przejrzała pobieżnie kilka ulotek, ale nie znalazła w nich niczego nowego.Według tych druków N-22 był doskonałym, cieszącym się uznaniem i całkowicie bezpiecznym samolotem.Nagle zastygła z ręką uniesioną w górze.Zmarszczyła brwi.- To chyba wolne żarty - mruknęła.Po czym szybko odłożyła stos publikacji.HANGAR NUMER 5GODZINA 22.30O tej porze zakłady sprawiały wrażenie całkowicie wyludnionych.Parkingi świeciły pustkami, wszystkie okna biurowca były ciemne.Ale teren wokół hangarów oświetlały latarnie, służby ochrony miały obowiązek trzymać zapalone światła przez całą noc.Na rogach budowli były zamontowane kamery zakładowego systemu bezpieczeństwa.Przez całą drogę z budynku administracyjnego do hali numer 5 Casey wsłuchiwała się w głośne echo własnych kroków.Olbrzymie wrota hangaru były zamknięte na głucho.Przed nimi stał Teddy Rawley, pogrążony w rozmowie z technikiem ekipy elektrycznej.W blasku latarń smugi dymu tytoniowego wyglądały na ciemnoszare.Singleton śmiało ruszyła w kierunku bocznego wejścia.- Cześć, dziecino - powitał ją pilot.- Ty jeszcze tutaj?- Owszem.Chciała ich wyminąć, lecz technik ostrzegł:- Hangar jest zamknięty, nikomu nie wolno tam wchodzić.Rozpoczął się już test cykliczny.- Tak, wiem.-Przykro mi, ale nie mogę pani wpuścić - ciągnął elektryk.- Ron Smith wydał kategoryczne polecenia.Gdyby dotknęła pani czegokolwiek w samolocie.- Zachowam ostrożność - przerwała mu.Teddy popatrzył na nią z ukosa i po chwili wyciągnął z kieszeni kombinezonu olbrzymią, mającą niemal pół metra długości latarkę.- Możemy ci zaufać.Nie zapominaj tylko, że w środku panują egipskie ciemności, a nie wolno włączać świateł.- Nie wolno niczego włączać - dodał technik - bo to by wpłynęło na odczyty przyrządów.- Rozumiem - odparła.Doskonale wiedziała, że sprzęt pomiarowy jest dość czuły i nawet zapalenie jednej maleńkiej lampki nad fotelem mogłoby się odbić na wynikach testu.Nie zdołała jednak rozwiać wątpliwości elektryka.- Chyba będzie lepiej, jak zadzwonię do Rona i powiadomię go o pani wejściu do samolotu.- Może pan dzwonić, do kogo tylko chce - powiedziała.- I proszę nie dotykać poręczy, ponieważ.- Nie będę niczego dotykała, na miłość boską.Naprawdę wiem, co robię.Energicznym krokiem weszła do hangaru.Teddy miał rację, w środku panowały egipskie ciemności.Bardziej wyczuwała niż dostrzegała teren przed sobą.Dopiero po pewnym czasie wyłowiła zarysy samolotu wspartego na rusztowaniach.Wszystkie drzwi i klapy nadal były szeroko otwarte, pod brzuchem maszyny zwisały grube węże kabli sterujących i pomiarowych.Stojąca teraz bliżej ogona konsola otoczona była ledwie zauważalną, błękitnawą poświatą bijącą od ekranu monitora, po którym przesuwały się ku górze kolejne wiersze odczytów w miarę sekwencyjnego uruchamiania poszczególnych systemów maszyny.Nagle rozbłysły światła w kabinie pilotów, lecz już po chwili zgasły.Parę sekund później jaskrawy blask popłynął na krótko zza okien dziobowego przedziału pasażerskiego, znajdującego się dziesięć metrów ponad nią.Na dłużej zapadła całkowita ciemność, później zapaliły się światła pozycyjne na końcach skrzydeł i statecznikach ogonowych.Ich promienie przecięły halę niczym snopy reflektorów punktowych.Ponownie zapadła ciemność.Następnie zajaśniały umieszczone pod skrzydłami reflektory lądowania, niemal równocześnie zaczęły się opuszczać klapy podwozia
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
