[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niekiedy pociski teowijano pakułami nasyconymi smołą i używano jako broni zapalającej.Oba typypiechoty używały też falcata, podstawowej broni Iberów.Był to miecz wykonanyz doskonałego iberyjskiego żelaza, o nieco wygiętej głowni, która w dwóchtrzecich - czyli od 50 do 63 cm była jednosieczna, a w pozostałej części dwusieczna.Głownia w najszerszym miejscu mierzyła 5cm i była ostro zakończona.Głowica i głownia wykuwane były z tego samegokawałka żelaza, co powodowało, że miecz był niezwykle trwały.Jego kształtdoskonale nadawał się zarówno do zadawania ran ciętych, jak i kłutych.Hannibal był pod takim wrażeniem tej broni, że wyposażył wszystkie swojeoddziały w miecze tego typu.Zwycięstwo pod Kannami zawdzięczał dopewnego stopnia owym mieczom, dawały one bowiem w walce przewagę nadużywanymi w tym czasie przez Rzymian krótkimi mieczami typu greckiego.Scypion również je podziwiał i po zdobyciu Nowej Kartaginy rozkazał iberyjskimpłatnerzom wyposażyć rzymską armię w tę broń.Po dokonaniu pewnych zmianmiecz ten przekształcił się w gladius hispanicus, który stał się podstawowąbronią rzymskiej piechoty.Armia Kartagińska wykorzystywała również wyspecjalizowanychwojowników, na przykład pochodzących z Balearów miotaczy, którzy nosili zesobą dwa pociski, jeden rzucany na dalekie odległości, drugi na krótkie.Dalekosiężne pociski, o wielkości piłki tenisowej, mogły być ciskane naodległość równą drodze współczesnego pocisku, bez trudu docierając do celuodległego niemal o kilometr.Miotacze ci należeli do najsprawniejszych wstarożytnym świecie - ponad sześćset lat kolejne armie zatrudniały ich wcharakterze najemników.Diodor Sycylijski wspomina również o obecności wkartagińskiej armii łuczników pochodzących z Mauretanii i jezdzców z Numidii7.Najgrozniejszą bronią kartagińskiej armii była iberyjska ciężka jazda,uzbrojona w długie włócznie zaopatrzone w żelazne okucie i zakończonegrotem w kształcie liścia.Podczas walki wykorzystywali również miecze xypufalcata i tarcze typu caetra.Hiszpania słynęła z hodowli doskonałych koni, ahiszpańskie wierzchowce były silne i przyzwyczajone do poruszania się pogórzystych terenach, co umożliwiło jezdzie iberyjskiej niezwykłą elastycznośćpodczas rozmieszczania oddziałów.Jezdzcy zamiast siodła używali samej derkii popręgu, a kierowali koniem za pomocą wodzy i wędzidła.Szczególnieużyteczną praktyką iberyjskiej jazdy był zwyczaj przewożenia piechura z tyłusiodła.%7łołnierz ten, dotarłszy na pole bitwy, schodził z konia i walczył pieszo.Kawaleria Magona wykorzystała ten manewr podczas szykowa- nia zasadzki na oddziały rzymskie nad Trebią, to dzięki temu wybiegowi jezdzieiberyjskiej udało się rozbić rzymskie oddziały konne pod Kannami.Scypionstarał się pozyskać lojalność plemion iberyjskich, między innymi ze względu naich jazdę, stanowiła bowiem potężną i skuteczną siłę podczas bitwy.Galowie i CeltowieHannibal zwerbował wiele kohort piechoty wywodzących się z plemiongalijskich zamieszkujących tereny położone na północ od Padu.Galowie po razpierwszy zaatakowali i złupili Rzym w 390 r.p.n.e.W następnych latachpowtarzały się celtyckie najazdy na środkową Italię.Zaledwie siedem lat przedinwazją Hannibala siedemdziesięciotysięczna armia Galów przekroczyłaApeniny, starając się zatrzymać ekspansję Rzymu na półwyspie.Jeśliwezmiemy pod uwagę długotrwały konflikt między Rzymianami a Galami, niedziwi, że Hannibal z łatwością zyskał wśród ich plemion sprzymierzeńców.Galowie stanowili czterdzieści procent armii Hannibala.Celem życia tych zorga-nizowanych w klany wojowniczych plemion była walka, zdobywanie sławywojennej oraz grabieże.%7łołnierz galijski to ciężkozbrojny piechur, wyposażonyw hełm, dużą tarczę i długi miecz.Chociaż Galowie wytwarzali najlepszekolczugi tamtych czasów, niektórzy wojownicy walczyli, zgodnie z celtyckątradycją, półnago i bez zbroi.�w potężny lud, który zwykł pokrywać włosy wodąz wapnem, odprawiał tańce wojenne i wydawał przerażające krzyki podczasbitwy, budził grozę wśród Rzymian.Ataki Celtów były dzikie i okrutne,odznaczali się również zatrważającym zwyczajem zabierania głów poległychwrogów8.Rzymscy historycy wśród słabości Galów zanotowali brak wytrwałości,skłonność do wpadania w panikę i opuszczanie pola bitwy po zdobyciu trofeóww postaci głów wroga lub wystarczającej ilości łupów9.Galowie zazwyczaj walczyli w charakterze ciężkozbrojnych piechurów.Ichpodstawową bronią był obusieczny miecz, długości 75 80 cm, z zaokrąglonymczubkiem.Galowie wykorzystywali ten miecz w charakterze broni siecznej,wymachiwali nim ponad głową, używając go jak topora.Takie użycie wymagało dużo miejsca, dlatego Celtowie zazwyczajwalczyli pojedynczo, polegając na swojej zwinności, gdy musieli się bronić.Używane przez nich duże tarcze, o podłużnym kształcie, wykonane były zdębowych klepek, wzmocnionych smołą lub skórą.Duży rozmiar tarczy byłkonieczny, ponieważ wielu Celtów walczyło bez zbroi.Celtyckich włócznizazwyczaj używano podczas wojny, ale Galowie szybko przejęli rzymskie pilum.Celtycka jazda składała się z arystokracji plemiennej, była wyposażona tak jakpiechota, jedyną różnicę w uzbrojeniu stanowiła niewielka okrągła tarcza.PodKannami 4000 celtyckich arystokratów walczyło w charakterze ciężkozbrojnychjezdzców.Wojskami celtyckim trudno było dowodzić w walce, dlategoKartagińczycy wykorzystywali je głównie jako oddziały uderzeniowe, którychzadaniem było atakowanie centrum sił wroga.Takie ustawienie wojskpowodowało wiele ofiar.W miarę przeciągania się wojny Celtowie stopniowozastępowali swoją tradycyjną broń uzbrojeniem zdobytym na Rzymianach.NumidowieLekka jazda numidyjska należała do najlepszych i najbardziej niezawodnychoddziałów konnych.Numidowie, pochodzący z obszarów współczesnegoMaroka, czasem walczyli z Kartagińczykami, kiedy indziej znów jednoczyli się znimi w walce o wspólne interesy, najczęściej jednak zaciągali się do ich armii,jako kartagińscy najemnicy.Numi-dyjscy kawalerzyści od wczesnegodzieciństwa doskonale obeznani byli z końmi, nie używali siodła, jedyniesplecionej z powrozu uprzęży.Nie stosowali również wędzidła ani wodzy,wierzchowcami kierowali za pomocą słownych komend, pięt i kijka.Główną brońNumidów stanowił krótki oszczep i lekka włócznia.Zazwyczaj wyposażeni bylirównież w niewielką okrągłą tarczę, czasem zaś zamiast tarczy nakładali nazbroje skóry zwierzęce.Można przypuszczać, że byli również doskonałymimiotaczami pocisków.Wyspecjalizowali się w manewrach wojskowych, częstopodejmowali atak, następnie wycofywali się, aby ponownie zaatakować w innymmiejscu pola bitwy.Szczególnie przydatni byli podczas wypadów zwiadowczych,nagłych ataków i uderzeń z zasadzki.Jazda numidyjska nie dysponowała siłą ciężkozbrojnej kawalerii, wzwiązku z tym mniejsza była jej przydatność jako siły uderzeniowej.PodKannami Numidyjczykom nie udało się zmusić jazdy rzymskiej do wycofania sięi konieczna okazała się pomoc ciężkiej jazdy iberyjskiej
[ Pobierz całość w formacie PDF ]