[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sto lat potem, przede wszystkim na turniejach, hełmy zostały umocnione i zaczęto na nich umieszczać czuby i kity.Różnica między hełmem wojennym a hełmem na turniej staje się je­szcze bardziej wyrazista pod koniec XIV wieku.To samo dzieje się ze zbroją płytową, która w wieku XIV przekształca się w kolczugę i poszerza się na użytek walki na kopie, zwłaszcza po lewej stronie piersi, bardziej narażonej na ciosy (“popiersia do walki na kopie").Puklerze podczas konserwacji są wycinane po prawej stronie, by mogła tamtędy przechodzić włócznia, która stała się dłuższa i cięż­sza, od kiedy spoczywa na faucre i na tulei na pance­rzu, oswobadzając ramię rycerza od ciężaru i zablo­kowania; teraz może on już tylko namierzyć cel.Od XII wieku puklerze są malowane i ozdabiane znakami herbowymi domu, któremu służy rycerz.Przez długi czas uważano, iż rozwój heraldyki wy­nikł z konieczności rozpoznawania, do którego obo­zu należy dany rycerz, kiedy zamknął on hełm i nie można go było rozpoznać po twarzy.Faktycznie wydaje się, że emblematy te są wcześniejsze, a w każdym razie niezależne od technologicznej ewolucji hełmu.Prawdopodobnie turniej odegrał tutaj zasadniczą rolę, a rozwój heraldyki należy ra­czej przypisywać zamiłowaniu arystokratów do znaków wyróżniających, koloru i ostentacji.W tej ewolucji istotną rolę odegrali giermkowie.Już pod koniec XII stulecia widzimy ich u boku Krystiana z Troyes i Wilhelma le Marechal.Ci pomocni­cy rycerstwa, wędrowni śpiewacy i minstrele mieli za zadanie zapewnić turniejom rozgłos - ogłaszają kolejne fazy, komentują akcje, sławią wyczyny.Stają się wyspecjalizowanymi ekspertami od rycerstwa i heraldyki, a niekiedy przypada im w udziale mia­nowanie zwycięzców turniejów, po wyjaśnieniu za­sad i rozstrzygnięciu punktów spornych, nieprecy­zyjnie określonych przez prawo wojenne.Turnieje u schyłku Średniowiecza.Historycy późnego Średniowiecza niekiedy kwestionowali praktyczną użyteczność turniejów, które stały się ja­koby wtedy jedynie ceremoniami, pełnymi przepy­chu i frywolnymi.Niektórzy, jak Huizinga, dopatry­wali się w tym oznak schyłku rycerstwa.Prawdą jest, że wielkie turnieje w XV wieku były formalisty­czne i przeładowane przepychem i świadczą o świetności i ostentacji arystokratów, pozostających pod wpływem powieści arturiańskich i przenoszą­cych w teatralne realia organizowanych przez siebie turniejów wyobrażony obraz, który uważali za obraz świata arturiańskiego.Nie należy jednak roz­ciągać na wszystkie XV - wieczne turnieje ściśle eks­trawaganckich cech paru wielkich, “płonących" tur­niejów, które w oczywisty sposób są pełne przesady.W rzeczywistości, nawet w tej epoce, turnieje nie są całkowicie oderwane od wojennych realiów swych czasów.Prawdą jest jednak, że rycerskie społeczeń­stwo XV wieku bardziej kultywuje gest i galę niż prawdziwą zaprawę.Jak uważa M.Keen, aspekty te są wynikiem przede wszystkim przepojenia mental­ności i kultury arystokracji literaturą i powstania wą­skiej kasty, swoistej “superszlachty" - święta, a przede wszystkim turnieje, służą jako manifestacja siły i nostalgiczne upamiętnienie przeszłości, którą odbudowuje ona zgodnie ze swymi marzeniami i którą idealizuje.XV-wieczna szlachta oddaje hołd i cześć takiemu rycerstwu, jakie sobie wyobraża zgo­dnie z wzorami z pieśni rycerskich, powieści i trak­tatów rycerskich.Usiłuje przywrócić do życia cnoty, które jej zdaniem charakteryzowały rycerstwo w dawnych czasach - faktycznie w czysto mitycz­nych czasach korzeni idealnego rycerstwa.IV Kościół, wojna i wojownicyKościół nie mógł nie interesować się rycerstwem.Wszystko skłaniało go do prób kierowania nim lub sprawowania kontroli za pomocą najważniejszego środka, jakim dysponował: ideologii.1.Dominująca ideologiaW Średniowieczu ideologię wypracowują i roz­powszechniają ludzie Kościoła, depozytariusze kul­tury i wykształcenia.Przed XII wiekiem wszystkie księgi, jakie przetrwały do naszych czasów, tak jak niemal wszystkie inne źródła pisane lub figuratyw­ne, z których czerpią historycy, są dziełem duchow­nych, którzy otrzymali edukację w szkołach kate­dralnych lub klasztornych, a później w uniwersyte­tach, zdominowanych przez zakony.Ci, którzy przekazują wiedzę za pośrednictwem pisma, są za­tem przepojeni ideologią kościelną.Większość z nich wiedzie życie księży świeckich (biskupów, kapelanów) lub zakonnych (mnichów) [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • szamanka888.keep.pl