Rey Pierre Sunset

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Nasi asystenci natychmiast pokażą pani to, co mamy najpiękniejszego.Jeżeli omnie chodzi, to pozwolą państwo, że przyniosę kanapki i napoje.Państwo sami doko-nacie wyboru.Klasnął w ręce i zniknął.Podszedł do nich młody człowiek w czerwono-złotej ma-rynarce.Uniżenie podał Jenny telegram.Rozłożyła arkusik papieru: PRZYKRO MI, %7łE NIE MOG PANI PRZYJ OSOBIZCIE.WIZYTA PANIJEST WIELKIM ZASZCZYTEM DLA MOJEJ FIRMY.WSZYSTKO, CO JEST WSKLEPIE, A TAK%7łE PRACOWNIK�W, ODDAJ DO PANI DYSPOZYCJI.Podpisano: Bijan.Telegram nadszedł z Hongkongu.- Pan Bijan musiał niezwłocznie wyjechać.Sir Waterley wysłał po niego swój od-rzutowiec, aby osobiście wziął miarę jego kalesonów.Mam na imię Robert.Jestem dopaństwa dyspozycji.142Kostia wstał i poszedł w głąb sklepu.Zauważył tam wiszące na ścianie wygrawero-wane, złote tablice.Widniały na nich wyryte nazwiska i daty.Jenny zatrzymała się tużza nim.- Czy to polegli na polu chwały pracownicy?- To są klienci, którzy w ciągu roku zostawili w kasie sklepu milion dolarów.Kostia spojrzał, by się upewnić, czy nie żartuje.Ale była najzupełniej poważna.Pogładził dłonią niebieski kaszmirowy płaszcz.Dotykając materiału, dojrzał wszytązłotymi nićmi w szew płaszcza maleńką etykietkę z napisem US nr 1.- To dla prezydenta Reagana - szeptem wyjaśnił Robert z nabożną czcią.Rozłożył na ladzie stos szali.Jenny skrzywiła się.- Myślałam o czymś innym.- Czy to ma być dla pani?- Dla przyjaciółki.- Czy myśli pani o czymś konkretnym?- Nie.Chciałabym po prostu coś bardziej oryginalnego, wyzywającego.Robert zastanawiał się w milczeniu.- Przepraszam na chwilę, zaraz wrócę.- Może zechcą państwo wygodnie usiąść? - zaproponował drugi pracownik.Ustawił niewielki, okrągły stolik z różowym obrusem.Naczynia z delikatnej porce-lany były wypełnione kawiorem i łososiem, w kieliszkach połyskiwał szampan.Jennymiała zamiar odmówić, ale Kostia delikatnie ujął ją pod rękę i poprowadził do stołu.Pracownik sklepu, który cały czas zastanawiał się, kim jest towarzyszący aktorcemężczyzna, wywnioskował z tego, że ten jasnowłosy młodzian, który bynajmniej niezachowuje się jak szofer pani Lewis, mógł być jej aktualnym kochankiem.Nie miałjednak czasu, aby analizować losy jego poprzedników.- Czy macie wódkę? - zapytał Kostia, siadając naprzeciwko Jenny.- Oczywiście, proszę pana! Rosyjską czy polską?- Fińską.- W tej chwili!Wrócił Robert.Z tajemniczą miną postawił przed Jenny szkatułkę z niebieskiego ak-samitu.Popatrzyła z ciekawością.- Czy zechciałaby pani to otworzyć?Jenny podniosła wieczko.Błysnęły szlachetne kamienie osadzone w stalowym kół-ku.143- Co to takiego? - zdziwiła się Jenny.Robert dumnie wypiął pierś.- Jedyna w swoim rodzaju obroża dla psa.Stal, szafiry, topazy.- Ale moja przyjaciółka nie ma psa!- Tym większą zrobi jej pani niespodziankę.- Robert ma rację - poparł go Kostia, jedząc kanapkę z kawiorem.Aby się nie ośmieszać, postanowił, że od tej chwili wszystko, co zobaczy lub usły-szy, będzie przyjmować za dobrą monetę.Na pierwszy rzut oka facet nie miał zbyt tęgiej miny.Najpierw należało go uspoko-ić.- Jak on się nazywa? - szepnął O'Toole do Harry'ego.- Abundio.- Abundio - zaczął O'Toole.- Dziękuję, że przyszedł pan tutaj.Mówi pan po angiel-sku?Ogrodnik skinął głową.Nie wiedział, co zrobić z rękoma, ani w co wbić wzrok.- Jestem porucznik O'Toole.Mam przekonanie, że będzie nam pan mógł pomóc.Razem z Markiem było ich czterech.Stali w jaskrawym świetle Whittier, w miejscu,gdzie upadła Laura.O'Toole odchrząknął.- Kiedy zobaczył pan dziewczynkę, w którym miejscu się znajdowała?Abundio ręką wskazał na wejście do szkoły.- Co zwróciło pańską uwagę?Abundio, kołysząc się, usiłował sobie przypomnieć, dlaczego popatrzył właśnie natę dziewczynkę.Trzej gliniarze czekali, aż coś powie.W końcu odparł ze straszliwym,hiszpańskim akcentem:- Bo była sama.- Ale wyszła ze szkoły z innymi uczennicami.Abundio energicznie pokręcił głową.- Była sama.Wyszła pózniej.Ona.wahała się.- Co się stało potem?- Przeszła przez ulicę.- W pańską stronę?- Tak.- Czy znajdował się pan w tym samym miejscu co teraz?- Tak.144- Czy przeszła obok pana?- Tak.Tędy.- Zauważył pan coś szczególnego?Abundio zmarszczył brwi.- Oczy.- Co w nich takiego było?- Nic nie widziały.Były nieruchome.- Puste.- Tak.Puste.- A potem?- Weszła na trawnik.Prosto na drzewo.Abundio palcem wskazał palmę.- Nie zatrzymała się? - dopytywał się O'Toole.- Nie.Niczego nie widziała.Upadła.- I nic pan nie zrobił, aby jej pomóc?!Abundio wzruszył bezradnie ramionami, przygryzł wargi i spuścił głowę.- Co pan zrobił, widząc, że upadła na ziemię?- Chciałem podejść, ale zatrzymał się jakiś samochód.Kierowca powiedział mi, żedziecko nie żyje.O'Toole już wcześniej przesłuchał Larry'ego Himesa - kierowcę samochodu.Byłbankierem i przez przypadek znalazł się w tym miejscu.Nie budził podejrzeń.- Abundio, kiedy dziewczęta wyszły ze szkoły, czy nie zauważył pan czegoś nie-zwykłego?Ogrodnik spojrzał, nie rozumiejąc pytania [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook - pobieranie - do ÂściÂągnięcia - pdf - download

Podobne