Żygadło Hieronim Drzemišca tajga. Wspomnienia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mówił coraz ciszej, wolniej i w końcu zamilkł.Pochwili zauważyłem, że śpi, siedząc w kucki pod cedrem w bezpo-średniej bliskości ogniska.Ubrany był ciepło i chwilowo to niczymnie groziło.Na nogach miał wojłokowe walonki, a odzież wierzchniaskładała się z kożuszka sięgającego kolan, z wierzchu krytego suk-nem, i futrzanej czapki uszatki zawiązanej pod brodą i otulającejpoliczki.Postawiony kołnierz kożucha i podwiązany z zewnątrzszalikiem czynił widocznymi tylko oczy i czubek nosa.Na rękachmiał futrzane rękawice.Gdy ręce były wolne, zawsze trzymał jeschowane w rękawach kożucha.Nie wiedziałem, jak mam postąpić,budzić chłopca czy pozwolić mu na chwilę smacznego, wzmacnia-jącego snu.Odszedłem z 10 metrów od ogniska i krzyknąłem w stronęLoni, łowiącego dalej, około 200 metrów od brzegu.- Dimka usnuł! Szło diełat'?- Pust' spit' - odkrzyknął.- Jak masz ochotę to śpij razem z nim.Oczywiście, nie zasnąłem.Podtrzymywałem ognisko i czuwałemnad chłopcem.Było już dobrze po południu, gdy Lonia, kończąc połów, ściągnąłdo ogniska wraz ze sporą porcją ryb.Nawoływał też do powrotuJacka, ale bez rezultatu.Zajęty wędkowaniem z wielkim powodze-niem, prosił o kilka chwil zwłoki.Jego sylwetka ledwie była widocznaz odległości około 300 metrów, na skutek wstającej znad lasu igęstniejącej coraz bardziej mgły.To woda pod lodem oddawałaresztki ciepła.Zaczęliśmy się zbierać do powrotu.Po sprawdzeniu, czy wszystkozostało zabrane i jest na swoim miejscu, zasypaliśmy głęboko śnie-giem dogasające ognisko i udaliśmy się w drogę powrotną.Po pół godzinie marszu, przy zapadających ciemnościach, od czołanaszego pochodu, posłyszeliśmy długie, przerywane, powtarzające sięcyklicznie sygnały klaksonu samochodowego.To Misza! Zaniepo-kojony naszym opózniającym się powrotem dawał sygnały, wskazu-jąc miejsce postoju.Byliśmy umówieni na 14, jest już 1430.Przed nami ledwo wi-doczny - przez mgłę i coraz większe ciemności - brzeg.Wydłużyliśmykrok.W końcu brzeg i las!Jechaliśmy do domu w milczeniu.Całodzienny pobyt na mrozie idługi marsz dawał znać o sobie w ciepłym wnętrzu samochodu.Walka z sennością wydaje się niemożliwa.Dojechaliśmy do domu, aw nim dopiero się zaczęło.Czekali na nas Sławik, Luba i Lena.Poczynili już ostateczne iszczegółowe przygotowania.Informacje lecą ciurkiem, jak z roguobfitości.Można to porównać do rozgardiaszu redakcyjnegowielkiej gazety, usiłującej, jako pierwsza, nadać bieg frapującymwiadomościom.Sytuacja miała się tak: jutro z Niewanu - posiołka przylegającegodo miasta, gdzie znajduje się polowe lotnisko helikopterów, położonebezpośrednio na brzegu Angary - mamy odlecieć w tajgę, doCzosnykowki, odległej o 350 km.Odlot zaplanowano na godzinędziewiątą rano.Rejs miał być techniczny.Helikopter poleci do bazyz częściami zamiennymi, czterdziestoma workami ziemniaków (po 30kg) dla brygady, a jako dodatek polecą: Sławik, Wasia, Gawrił i Jacekze mną.Zgodnie z zasadą, że w tajdze każdy sam siebie zaopatruje iochrania, zgodnej z inną zasadą: lepiej nosić, niż prosić, Sławikdokonał przeglądu naszego ekwipunku.Zaczął od kontroli ubrania ibutów.Z Jackiem poszło gładko.Jego typową dla leśników sukiennąkurtkę z kapturem i wieloma przepastnymi kieszeniami w różnychmiejscach, czapkę baranicę, nieprzemakalne buty typu wojskowego(sznurowane, o cholewce podniesionej do pół kolana), dwie parydresów i dwie pary grubej bielizny Sławik zaakceptował bez za-strzeżeń.Z moim ubiorem było jednak gorzej.W końcu do własnej garderoby składającej się z pikowanej sze-wiotowej kurtki, trzech par dresów, dwóch par ciepłej bieliznydobrałem futrzaną czapkę z psów i wojłokowe buty-walonki.Mimo to Sławik był niezadowolony, dopóki nie dołożył do tegowszystkiego olbrzymiej roboczej kufajki z takimi samymi spodniami.Do obuwia przywiązywał najmniejszą wagę, bo w Czosnykowcemieliśmy dostać prawdziwe syberyjskie buty myśliwskie iczigi wraz zrakietami śniegowymi.Załatwiwszy przegląd odzieży, Sławik polecił opróżnić plecaki ipod jego okiem rozpoczęliśmy upakowkę najniezbędniejszych rzeczy.Na początek do plecaków poszła odzież z dodatkami: rękawice,skarpety, onuce, swetry; następnie żywność, a przede wszystkimnasze, wysokoprzetworzone koncentraty (suszone warzywa, roz-puszczalna kawa i herbata, cukier, mleko w proszku, zupy, chrupkichleb i mąka grochowa z boczkiem).Konserwy mięsne musieliśmyzostawić.Zwyczaj i honor myśliwski zabrania brać mięso w tajgę.Zato nasze zapasy uzupełniły Lena i Luba trzylitrowym słojem konfiturmalinowych i nieco mniejszym słoikiem miodu.Potem przyszła kolej na leki.Oprócz tradycyjnych, zabraliśmytakże niekonwencjonalne: dwie butelki spirytusu, dwie żytniej i kilkabutelek z domowej gorzelni.Sznurujemy plecaki.Noże i latarki będą pod ręką na każde zawo-łanie, w kieszeniach.Broń, łóżka i pościel otrzymamy w Czosny-kowce.Za radą Sławika zostawiamy też paszporty i obcą walutę.Jakojedyny dokument osobisty zabieramy zaproszenie i ruble.Chowamyje do woreczków umieszczonych na piersi.- Ja was znam, bądzcie spokojni.Wilki o paszport nie poproszą, aostatni milicjant, Misza, zostanie w Ust-Ilimsku.Tu władza radzieckasię chwieje, a tam jej nie ma - uspokaja, żartując, Sławik.Zrobiło się pózno.Umawiamy się jutro na lotnisku.Po wyjściunaszych przewodników i opiekunów mimo zmęczenia sen nie przy-chodził.Byliśmy zbyt podekscytowani, co nie przeszkodziło nam wzjedzeniu dobrej kolacji.Po kolacji uściślamy plan działania.Wspólnie dochodzimy downiosku, że nie mogę polować w parze z Jackiem, a tym bardziej wetrójkę.Cóż, mój stan zdrowia, kondycja fizyczna i wiek ograniczająmoje możliwości.Wiem, że nie mogę porywać się z motyką nasłońce.Ustaliliśmy więc, że Jacek będzie polował ze Sławikiem, co wniczym nie będzie ograniczało jego planów myśliwskich.Są prawierówieśnikami, jednakowymi pasjonatami łowiectwa, niech się na-cieszą do syta.Ja będę polował sam.A jak ktoś z brygady będzie miałwolny czas i zechce mnie poprowadzić i towarzyszyć, to będęwdzięczny.Na tym stanęło.Grubo po północy sen upomniał się o swoje prawa.Rozeszliśmysię do łóżek.Rano zbudził nas, jak zawsze punktualny, Misza.Wypiliśmyszybką herbatę.Zarzuciliśmy luzno, na jedno ramię plecaki i dosamochodu.Mróz był tęgi (około 25-30�C), prószył drobny śnieżek.Na lotni-sku byliśmy po pół godzinie.Mały drewniany budyneczek administracyjny lotniska stał za-mknięty na cztery spusty.Nadbrzeżny pas rzeczny, szerokości około100 m i długości 600 m, odgrodzony od pozostałego terenu drew-nianymi kołkami i trzema liniami gładkiego drutu.Domyślam się, żeto pas startowy.Na końcu stoją dwa samoloty AN-2.Przy nich krecisię załoga.Po kilku chwilach do samolotów podjechała kryta ciężarówka.Nanieprzetartej drodze leży już głęboki śnieg, około półmetrową war-stwą.Ludzie z ciężarówki przeładowują z samolotów jakieś skrzynki ipaczki.Załadowane pocztą z Bracka samoloty odlatują do Boguczan.Samoloty pocztowe nad tajgą latają zawsze parami.Taki jest przepis.Około pół do dziesiątej przyjeżdża pod budyneczek aerodromaosobowy moskwicz.Wysiada lekko kulejący mężczyzna.- A oto i on sam - mówi Misza - jedyny personel tego lotniska.Przedstawia się, lecz nazwiska nie zapamiętuję.Informuje, żewszystko w porządku.Lot odbędzie się normalnie, tylko z okołotrzygodzinnym opóznieniem.Zaszła konieczność wymiany częścirotora [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook - pobieranie - do ÂściÂągnięcia - pdf - download

Podobne