Ruiz Zafón Carlos Cień Wiatru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Pani ojciec powiedział, że byliście dobrymi przyjaciółmi. Mój ojciec na pewno panu powiedział, że mieliśmy romans albo cośpodobnego.Nieprawdaż? W jego mniemaniu żadnej parze spodni nieprzepuszczę, jakbym była suką w rui.Szczerość i bezceremonialność tej kobiety całkowicie mniedeprymowały.Z trudem przyszło mi sklecenie sensownego w miarę zdania.W tym czasie Nuria Monfort zdążyła już uśmiechnąć się dyskretnie ipokręcić parę razy głową. Niech pan nie zwraca uwagi na to, co mówi.Ojciec wbił to sobie dogłowy, gdy w trzydziestym trzecim zostałam wysłana przez panaCabestany'ego, by załatwić parę spraw z wydawnictwem Gallimard.Byłamw Paryżu cały tydzień i zatrzymałam się w mieszkaniu Juliana z tej prostejprzyczyny, że pan Cabestany wolał zaoszczędzić na kosztach hotelu.Bardzo to romantyczne, nieprawdaż? Do owego wyjazdu moja znajomość zJulianem Caraxem była wyłącznie listowna, a korespondencja dotyczyławyłącznie praw autorskich lub spraw ściśle wydawniczych.Wszystko, co o170Ilustracja 5: Kościół Santa Mar�a del Mar171nim wiedziałam lub sobie na jego temat wyobrażałam, pochodziłowyłącznie z przysyłanych przezeń manuskryptów. Opowiadał coś pani o swoim życiu w Paryżu? Nie.Juli�n nie lubił mówić ani o sobie, ani o swoich książkach.Chybanie był w Paryżu szczęśliwy, ale, prawdę mówiąc, odniosłam wrażenie, żenależał do tych osób, które nigdzie nie są szczęśliwe.Szczerze mówiąc,nigdy go dobrze nie poznałam.Nie dopuszczał do tego.Był bardzoskrytym człowiekiem i niejednokrotnie wydawało mi się, że przestałinteresować się światem i ludzmi.Pan Cabestany uważał go za bardzonieśmiałego i trochę psychicznego, ale, moim zdaniem, Juli�n żyłprzeszłością, skupiony wyłącznie na wspomnieniach.Odgrodził sięcałkiem od świata, zamknął dla swoich książek i w swoich książkach,niczym luksusowy więzień. Mówi pani tak, jakby mu pani zazdrościła. Są więzienia gorsze od słów, Danielu.Ograniczyłem się do przytaknięcia, nie bardzo wiedząc, co właściwiema na myśli. Wspominał coś o swoich barcelońskich latach? Niewiele.Podczas mojego pobytu w Paryżu coś niecoś opowiedziałmi o swojej rodzinie.Jego matka była Francuzką, nauczycielką muzyki.Ojciec miał firmę kapeluszniczą czy coś podobnego.I był bardzo religijny,i bardzo surowy. A powiedział cokolwiek o swoich relacjach z ojcem? Wiem, że nie przepadali za sobą.I to od dawna.Juli�n tak naprawdęwyjechał do Paryża, żeby uniknąć wojska, do którego pchał go ojciec.Matka obiecała Julianowi, że nie dopuści do tego, zabierając go jaknajdalej od tego człowieka. No, ale ten człowiek był mimo wszystko jego ojcem.Nuria Monfort uśmiechnęła się.Poruszyła ledwie kącik ust, ze smutnymi zmęczonym błyskiem w oczach. Nawet jeśli nim był, nie zachowywał się jak ojciec, a i Juli�n nigdy goza ojca nie uważał.Kiedyś mi opowiedział, że przed ślubem jego matkamiała przygodę z nieznajomym, którego tożsamości nigdy nie chciała172wyjawić.�w nieznany mężczyzna był prawdziwym ojcem Juliana. To brzmi jak początek Cienia wiatru.Wierzy pani, że mówił prawdę?Nuria Monfort przytaknęła. Juli�n tłumaczył mi, że przez całe dzieciństwo musiał patrzeć, jakkapelusznik, bo tak go nazywał, poniżał i bił jego matkę.Potemprzychodził do pokoju Juliana, żeby mu nieustannie przypominać, że jestdzieckiem grzechu, że odziedziczył słaby i nikczemny charakter swojejmatki i że będzie nieszczęśnikiem przez całe swoje życie, że nic mu się nieuda. Juli�n czuł żal do swojego ojca? Czas leczy rany.Nigdy nie odniosłam wrażenia, że Juli�n gonienawidzi.Tak pewnie byłoby najlepiej.Wydawało mi się, że po tyluwybrykach Juli�n po prostu stracił jakikolwiek szacunek do kapelusznika.Mówił o tym wszystkim, jakby go to w ogóle nie obchodziło, jakbystanowiło część przeszłości, którą zdołał pozostawić za sobą, ale takichrzeczy przecież się nie zapomina.Słowa, którymi z małostkowości czy zignorancji zatruwa się serce własnego dziecka, zostają na zawsze wpamięci i prędzej czy pózniej spopielają mu duszę.Zastanowiło mnie, na ile opiera się na własnych doświadczeniach, iznowu stanęła mi przed oczami sylwetka mojego przyjaciela Tom�saAguilara, słuchającego ze stoicyzmem kazania swego świetlanegoprogenitora. Ile Juli�n miał wtedy lat? Wydaje mi się, że osiem albo dziesięć.Westchnąłem. A gdy osiągnął wiek poborowy, matka zabrała go do Paryża.Chybanawet się nie pożegnali z kapelusznikiem, a ten nigdy nie mógł zrozumieć,dlaczego rodzina go opuściła. A wspominał może Juli�n o dziewczynie imieniem Pen�lope? Pen�lope? Chyba nie.Zapamiętałabym. To była jego dziewczyna z czasów, gdy jeszcze mieszkał wBarcelonie.173Podałem jej zdjęcie Caraxa i Pen�lope.Zauważyłem, że jej twarzrozpromienia się na widok nastoletniego Juliana Caraxa.Zżerała jąnostalgia, poczucie straty. Jaki młodziutki.To jest właśnie Pen�lope?Przytaknąłem. Bardzo ładna.Juli�n zawsze potrafił otaczać się ładnymi kobietami.Takimi jak ty, pomyślałem. A wiele ich było.?Znowu ten uśmiech, kpiący. Narzeczonych? Przyjaciółek? Nie wiem.Prawdę mówiąc, nigdy niesłyszałam, żeby wspominał o jakiejś kobiecie.Raz, z czystej złośliwości,zapytałam go o to.Zapewne pan wie, że zarabiał na życie, grając napianinie w domu schadzek.Zapytałam, czy, cały czas otoczony łatwymipięknościami, nie czuje pokusy.%7łart mu się nie spodobał.Odpowiedział,że nie ma prawa nikogo kochać, że zasługuje na samotność. Powiedział dlaczego? Juli�n nigdy nie mówił dlaczego. Ale przecież, tuż przed powrotem do Barcelony w trzydziestymszóstym, miał się ożenić. Takie były pogłoski. Wierzy pani w to?Wzruszyła ramionami z niedowierzaniem. Mówiłam już panu, że przez cały okres naszej znajomości Juli�nnigdy nie wspomniał o żadnej kobiecie, tym bardziej zaś o kobiecie, z którąmiałby się żenić.A o tym niby ślubie doszły mnie słuchy znaczniepózniej.Neuval, ostatni wydawca Caraxa, opowiedział Cabestany'emu, żepanną młodą była bogata i chora wdowa, dwadzieścia lat starsza od Juliana.Neuval twierdził, że ta kobieta utrzymywała go przez lata.Lekarze dawalijej pół roku życia, góra rok.Zdaniem Neuvala chciała wyjść za Juliana,żeby mógł wszystko po niej odziedziczyć. Przecież ta ceremonia ślubu nigdy się nie odbyła.174 A i nie wiadomo, czy w ogóle istniał taki zamiar i czy istniała takawdowa. Z tego, co mi wiadomo, Carax w dniu swego ślubu miał się o świciepojedynkować.Może wie pani dlaczego albo z kim? Neuval przypuszczał, że chodziło o kogoś związanego z wdową.Daleki i chciwy kuzyn, który obawiał się, że cały rodzinny majątek możetrafić w ręce obcego.Neuval wydawał przede wszystkim romanse i wydajemi się, że ten gatunek odebrał mu rozum. Widzę, że nie za bardzo pani wierzy w ten ślub i w pojedynek. Nie.Nigdy nie wierzyłam w tę bujdę. Wobec tego, co się, pani zdaniem, stało? Dlaczego Carax wrócił doBarcelony?Uśmiechnęła się smutno. Od siedemnastu lat zadaję sobie to pytanie.Nuria Monfort zapaliła kolejnego papierosa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook - pobieranie - do ÂściÂągnięcia - pdf - download

Podobne