Joanna Chmielewska Ksišżka poniekšd kucharska

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wpadłam wamok i, pomijając orgię przystawek, dań zasadniczych przyrządziłam trzy, z czego jednostanowiły befsztyki z prawdziwej polędwicy (skąd, u Boga ojca, wytrzasnęłam wtedypolędwicę.?!), pozostałych nie pamiętam, po nich zaś kolejną orgię deserów.Rezultat byłstraszliwy, wszyscy najedli się tak potwornie, że stracili siły do życia.Porozmieszczali sięgdzie popadło, głównie na podłodze pod ścianami i jęczeli cicho, niezdolni nie tylko doruchu, ale nawet do wypowiadania całych zdań.O żadnych rozrywkach towarzyskich w ogólenie było mowy.Powlekli się wreszcie do domów, nawet dość ciepło wspominając pózniej towysoce nieruchawe przyjęcie, bo, cudem i na szczęście, nic jakoś nikomu niezaszkodziło.Ale lekką pretensję za ten apetyczny nadmiar jednakże do mnie mieli.I naco mi to było?ZUPYROS�APodobno rosół to nie zupa, tylko rosół, niemniej jednak jest to pożywienie płynne,którego nie da się zjeść widelcem.Niech sobie zatem tkwi w zupach.Jeden rosół gotowało dla siebie trzech osobników płci męskiej w Algierii.Aatwozgadnąć, że myśl przyrządzenia posiłku samodzielnie owładnęła nimi w nieobecności żon i wogromnej odległości od jakiejkolwiek cywilizowanej knajpy.Rosół wydawał się imnajprostszy.Wszyscy trzej wiedzieli, że robi się go z mięsa, włoszczyzny i rozmaitychprzypraw.Mięso wołowe nabyli z łatwością.W kwestii włoszczyzny nie byli dokładniezorientowani, cebula sama im weszła w ręce, znali ją doskonale, resztę zlekceważyli znadzieją, że wśród przypraw trafią na coś właściwego.Na arabskim straganie dokonalizakupów na oko, trochę takich patyczków, trochę kulek, trochę czegoś w proszku, jeszczetrochę takich kłaczków i kłębuszków, nieco jakby trocin z drewna, jakieś jakby guziki i cośususzonego, bardzo pokręconego.Wrzucili to wszystko do garnka, włożyli mięso, naleli bardzo dużo wody, ustawili małyogień i wyszli z domu.Kiedy wrócili po kilku godzinach, wody w garnku było znacznie mniej, ale mięsowydawało się ugotowane.Jeśli nawet wszyscy trzej spróbowali swojego ekstrakturosołowego, żaden z nich go z pewnością nie przełknął, ponieważ do dziś dnia żyją.Nikt już się nigdy nie dowie, co tam wrzucili, ale wyszedł im wspaniały kwas siarkowy,witriol, a może nawet jakiś rodzaj materiału wybuchowego.Podłogę przepalało na wylot,niewiele brakowało, a przepaliłoby garnek, i powstał problem, gdzie to wylać, żeby niespowodować zbyt wielkich zniszczeń.Istniały obawy, że na drodze cieczy kamień nakamieniu nie zostanie.Zdecydowali się wreszcie na łan zdrewniałych ostów, których braknikogo by o łzy żalu nie przyprawił.Osty, niestety, przetrzymały prawie bezboleśnie.Jedną z użytych przez nich przypraw nie tyle może odgadłam, ile mogłam zrozumieć,chociaż nie wiem, jak się nazywa.Nie chili, chili to przy tym nic.Znacznie wcześniej znalazłam się z przyjaciółką w chińskiej restauracji, gdzie podanonam spring-rollsy, czyli naleśnikowe wałki, nadziane ryżem, kapustą i możliwe że odrobinąmięsa, usmażone na chrupiące w gorącym tłuszczu.Do nich, oddzielnie, podano przyprawy:musztardę, pastę pomidorową i paprykową, keczup i kilka innych drobnostek.Wśród nichjakieś czarne mazidło.Czarne mazidło wydało mi się najbardziej podejrzane.Moja przyjaciółka zaryzykowałapierwsza, wzięła tego tyle, co na czubek jednego zęba widelca, i połowę tej porcji włożyła doust razem z kawałkiem spring-rollsa.Z zainteresowaniem przyglądałam się, co z tegowyniknie.Nic szczególnego, poza tym, że przez kwadrans nie mogła zamknąć ust i wypiławszystkie płyny, stojące na stoliku.Zaciekawiona, też spróbowałam, ale ograniczyłam czarnemazidło do objętości dwóch ziarnek maku.Chciałam do jednego, ale mi zle wyszło.No owszem, duża rzecz.Po krótkim namyśle, kiedy już obie mogłyśmy mówić,doszłyśmy do wniosku, że jest to ta słynna chińska przyprawa, której ilość taka, jak ziarnkopieprzu, żywym ogniem zaprawi cały kocioł żołnierskiej zupy.Coś podobnego musiało sięznalezć także i na arabskim straganie.(.) wzięła tego tyle, co na czubek jednego zęba widelca, i potowe tej porcji włożyła do ust (.)Identyczny los spotkał rosół, ugotowany najzupełniej prawidłowo, doskonały w smaku,przeznaczony dla rodziny i nielicznego grona gości.Przyrządzały ten proszony obiad co najmniej dwie osoby, obie obecne w kuchni, wpośpiechu wykańczające potrawy.Jedna drugą poprosiła, żeby odlała makaron.Drugachwyciła garnek, odchyliła pokrywkę i cały ten doskonały rosół wylała do zlewu.Zorientowała się, co czyni, dopiero kiedy płyn się skończył, a w szparze między garnkiem iprzykrywką nie pokazała się bodaj najmarniejsza kluseczka.Chyba wydarzenia, związane z rosołem, udowodniły niezbicie, że nie jest on zupą.Za to jedna zupa pomidorowa, niewątpliwie będąca zupą, też pokazała, co potrafi.Do tych trzech od rosołu przyjechała jedna z żon i zaraz na wstępie obiecała im zupępomidorową.Gotować umiała doskonale, wszystko zrobiła jak trzeba, tyle że sięgając pokoncentrat pomidorowy, nie poszła wzrokiem za ręką [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook - pobieranie - do ÂściÂągnięcia - pdf - download

Podobne