Chmielewska Joanna Pech (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Imionanam się różniły, ona była Izabela, a ja tylko Iza, ale nazwisko miałyśmy to samo.Zbieżność była całkowicie przypadkowa.Obie miałyśmy nazwisko po mężach, ja poswoim rozwiedzionym, ona po wuju Filipie.Możliwe, że wuj Filip i mój mąż mieli ja-kiegoś wspólnego przodka, ale jeśli nawet, było to tak dawno temu, że nikt na ten tematnic nie wiedział.W ogóle się wcześniej nie znali i w życiu o sobie nie słyszeli.Ja zaś do-stałam imię po Izabeli z tego prostego powodu, że wuj Filip, zostając moim chrzestnymojcem, już się w niej kochał.61No i oczywiście gliniarz musiał się nadziać na australijską Izę Brant!Przyszło mi do głowy, że chyba muszę mieć do tej wizyty rodzinnej jakiegoś strasz-liwego pecha, którego nawet nie warto przełamywać.Nie ma siły, przepadło, na choler-nym spadku mogę krzyżyk położyć.Wszyscy razem jęli czynić uwagi, dowiedziałam się, że przyzwoitymi osobami żad-na policja się nie interesuje, że skandaliczne jest nachodzenie uczciwego człowieka w je-go własnym domu, że bez powodu nikogo się o nic nie podejrzewa, że kłamstwo za-wsze ma krótkie nogi, że czasem niepotrzebnie ukrywa się jakiś drobny błąd i że kobie-ta niewinna miałaby prawo czuć się śmiertelnie obrażona.Dowiedziałam się niedokład-nie, coś mogło mi umknąć, ponieważ mówili równocześnie, zagłuszając się nawzajem.Najsłabiej wtrącał się wuj Filip, bąkając tylko fragmenty zdań.Zrobiło mi się wszystko jedno.Już miałam spytać, czy ciotka Iza rzeczywiście czuje się śmiertelnie obrażona, bo toakurat zostało wygłoszone ze szczególnym naciskiem i dało się usłyszeć w całości, kie-dy brzęknął gong u drzwi.Był wyjątkowo donośny, zdaje się, że zamontowałam sobiespecjalny gong dla głuchych.Otworzyłam.Za progiem ujrzałam dwóch facetów, jednego w mundurze, drugiegopo cywilnemu.Zrozumiałam, że ta policja wreszcie mnie dopadła i ostatnia resztka mo-jej zdychającej nadziei na spadek przyświadczyła pechowi.Okazał się jeszcze gorszy niżmyślałam.Dałabym sobie z nimi radę, nigdy nie miałam żadnych kontrowersji z poli-cją, lubiliśmy się nawet wzajemnie i zdołałabym załatwić sprawę, obojętne jaką, dyplo-matycznie, gdyby nie świeżutko przerwana konferencja przy stole. Słucham panów? powiedziałam smętnie. To nie ta powiedział ten w mundurze. Chcielibyśmy się widzieć z panią Izą Brant powiedział ten po cywilnemu. To ja powiedziałyśmy równocześnie, ja i stojąca kawałek za mną ciotka Iza, poczym reszta wypowiedzi wypadła nam już różnie. Znowu? spytała kąśliwie ciotka. Proszę bardzo powiedziałam ja. To ta powiedział ten w mundurze. Podinspektor Edward Bieżan powiedział ten po cywilnemu.Przerwałam mu od razu. Bardzo pana przepraszam, czy mógłby pan operować starymi określeniami? Cipodinspektorzy i nadkomisarze strasznie mi się mylą, nie mam pojęcia, kto jest kim.Podinspektor to dawne co.? Major. Taka wysoka szarża, do mnie? zdziwiłam się. Może, mimo wszystko, do mnie wtrąciła ciotka drwiąco.62 To ta powtórzył ten w mundurze z naciskiem. Czy pozwoli pani, że wejdziemy? spytał grzecznie major-podinspektor, zwra-cając się jakby do przestrzeni pomiędzy ciotką a mną.Najchętniej wypchnęłabym ich za drzwi i porozmawiała na schodach albo w garażu,a nie tu, z całą rodziną na karku.Nawet bardziej na karku niż mogłam się spodziewać.Niestety, ciotka Iza uczyniła zapraszający gest, w progu salonu ukazał się wuj Ignacyw eleganckim ukłonie. Prosimy, prosimy! zawołał zachęcająco. Niech tu wejdą! usłyszałam z wnętrza rozkaz babci.Przypomniałam sobie nagle, że policja lubi przesłuchiwać świadków i podejrzanychw pojedynkę, i doznałam nikłej pociechy.Rodziny z domu, rzecz jasna, wyrzucić się nieda, ale zostaje mi jeszcze moja własna sypialnio-pracownia, pozbawiona wprawdziekrzeseł, które przeszły do salonu i gościnnych pokoi, ale z tapczanem.Na razie nie mo-głam zrobić nic innego, jak tylko wprowadzić ich do wnętrza.Wszystkim udało się usiąść.�w major-podinspektor przez chwilę przyglądał się całemu zgromadzeniu z wiel-kim zainteresowaniem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook - pobieranie - do ÂściÂągnięcia - pdf - download

Podobne