Koontz Dean Grom

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy Laura stanęła przed nim, wydawało się, że spiął się cały, ale nie pod-niósł oczu.Przy stole Laura i blizniaczki ustawiły sobie tak krzesła, żeby móc obserwowaćWęgorza.Jeszcze przed godziną nie odważyłyby się o tym pomyśleć.Ale teraz był bar-dziej obiektem ciekawości niż strachu.Zamiast go unikać, włóczyły się za nim przezcały dzień.Starały się robić to niby przypadkowo, po prostu wpadały tam, gdzie on był.Obserwowały go ukradkiem.Stopniowo stawało się jasne, że był świadomy obecnościLaury, ale powstrzymywał się nawet przed zerknięciem w jej kierunku.Patrzył na innedzieci, raz przystanął w pokoju zabaw, żeby zamienić cicho parę słów z Tammy Hinsen,ale wydawało się, że spojrzenie w oczy Laurze sprawiłoby mu taką przyjemność, jakwsadzenie palców w kontakt elektryczny.66Póznym popołudniem Ruth zauważyła: Laura, on się ciebie boi. Niech mnie, jeżeli jest inaczej powiedziała �elma. Czy to ty mu tak dołoży-łaś, Shane? Ukrywałaś przed nami fakt, że jesteś ekspertem karate? To dziwne, nie? Dlaczego miałby się mnie bać?Ale wiedziała dlaczego.Jej niezwykły obrońca.Chociaż była przekonana, że będziemusiała poradzić sobie sama z Sheenerem, jej opiekun znów przybył i ostrzegł, by trzy-mał się od niej z daleka.Nie wiedziała, dlaczego czuła taki opór przed podzieleniem się opowieścią o jej ta-jemniczym opiekunie z blizniaczkami Ackerson.Były jej najlepszymi przyjaciółkami.Ufała im.A jednak intuicyjnie czuła, że tajemnica jej obrońcy powinna pozostać tajem-nicą.Jakkolwiek by była skąpa wiedza na jego temat, niech lepiej pozostanie wiedzą ta-jemną.Ona nie ma prawa wypaplać o nim innym ludziom, sprowadzając tajemną wie-dzę do poziomu plotki.***Podczas następnych dwóch tygodni siniaki Węgorza rozpłynęły się, a usunięte z uchabandaże odsłoniły żywą czerwień przy szwach, tam gdzie kawałek skóry został niemaloderwany.W dalszym ciągu trzymał się z daleka od Laury.Kiedy obsługiwał ją w jadal-ni, już nie trzymał dla niej lepszych kąsków z deseru i dalej nie patrzył jej w oczy.Czasem jednak chwytała jego spojrzenia z drugiego końca pokoju.Za każdym ra-zem szybko odwracał wzrok, ale jego płonące, zielone oczy niosły teraz coś jeszcze gor-szego niż dawne, chorobliwe pożądanie: wściekłość.Było oczywiste, że winił ją za bicie,które wycierpiał.W piątek, 27 pazdziernika, pani Bowmaine zakomunikowała jej nowinę: następnegodnia ma zostać przeniesiona do rodziny opiekuńczej.Małżeństwo z Newport Beach, pan i pani Dockweiler, zostali właśnie włączeniw program opieki nad sierotami i byli gotowi zająć się nią. Jestem pewna, że ten układ da lepszy rezultat oznajmiła pani Bowmaine, sto-jąc za biurkiem w żarzącej się żółtymi kolorami sukience z materiału w kwiatowe wzo-ry.Wyglądała w niej jak sofa na oświetlonej słońcem werandzie. Lepiej, żeby kłopoty, jakie sprawiałaś państwu Teagel, nie powtórzyły się u Do-ckweilerów.Tego wieczora w ich pokoju Laura i blizniaczki starały się nie tracić humoru i oma-wiały zbliżające się rozstanie w takim samym zrównoważonym nastroju, co jej wyjazddo Teaglów.Ale były teraz bliższe sobie niż miesiąc temu, o tyle bliższe, że Ruth i �el-ma zaczęły traktować teraz Laurę, jakby była ich siostrą.Raz nawet �elma powiedzia-ła: Zadziwiające siostry Ackerson Ruth, Laura i moi i Laura poczuła się bar-dziej potrzebna, kochana i żywa niż kiedykolwiek podczas trzech miesięcy od śmier-ci ojca.67 Kocham was powiedziała. Och, Laura wyszeptała Ruth i wybuchnęła płaczem.�elma rzuciła gniewnie: Zaraz wrócisz.Ci Dockweilerowie to będą straszni ludzie.Każą ci spać w garażu. Mam nadzieję powiedziała Laura. Będą cię tłukli wężem do podlewania kwiatów. Oby.***Tym razem grom, który w nią uderzył, to był dobry grom, a przynajmniej tak się wy-dawało na początku.Dockweilerowie mieszkali w ogromnym domu, w drogiej dzielnicy Newport Beach.Laura dostała własną sypialnię, której wystrój utrzymany był w kolorach ziemi, główniew beżach.Za oknem rozpościerał się ocean.Prezentując pokój Carl Dockweiler powiedział: Nie znaliśmy twoich ulubionych kolorów, więc zostawiliśmy to tak, jak było, alemożemy to w całości przemalować, jeśli tylko zechcesz. Miał koło czterdziestki, byłduży jak niedzwiedz, z klatką piersiową wielkości baryłki i szeroką, pomarszczoną twa-rzą, z której przypominałby Johna Wayne a, gdyby w spojrzeniu Johna Wayne a kry-ło się choć trochę rozbawienia. Może dziewczynka w twoim wieku wolałaby różo-wy pokój? Och nie, podoba mi się tak, jak jest zawołała Laura.Była stale oszołomiona wi-dokiem bogactwa, które teraz na nią spłynęło.Podeszła do okna i ogarnęła wzrokiemwspaniały widok przystani Newport z jej jachtami podskakującymi na rozmigotanejw słońcu fali.Nina Dockweiler podeszła do Laury i położyła rękę na jej ramieniu.Była ślicz-na.Z ciemną karnacją, kruczymi włosami i fiołkowymi oczami wyglądała jak laleczkaz chińskiej porcelany. Laura, w aktach agencji i opieki nad dziećmi napisano, że uwielbiasz książki, alenie wiedzieliśmy jakie, więc idziemy prosto do księgarni i kupimy to, na co będzieszmiała ochotę.W księgarni Waladena Laura wybrała pięć tanich książek.Dockweilerowie zachęcaliją do dalszych zakupów, ale miała nieczyste sumienie, wydając ich pieniądze.Carl i Ni-na myszkowali między półkami, wyjmując z nich tom za tomem, odczytując jej rekla-my z okładek, dodając do stosu książek nowe, kiedy tylko wykazała ślad zainteresowa-nia.W pewnej chwili on zaczął czołgać się na kolanach obok działu literatury młodzie-żowej, czytając tytuły z dolnej półki: Hej, tu jest jedna o psie.Lubisz historie o zwierzętach? A tu jest historia szpiegow-ska. Przedstawiał sobą widok tak komiczny, że Laura zachichotała.Do czasu, kiedywyszli z księgarni, kupili setkę książek, całe torbiszcze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook - pobieranie - do ÂściÂągnięcia - pdf - download

Podobne